صبحِ باران خورده

دقایق آخر ساله و این سال هم میره که بره...

این سال هم بالاخره تموم شد با همه تلخی ها و شیرینی هاش...

امید...و آدمی به امید زنده است...

باز هم امید دارم و باز هم با همین فرمون جلو میرم.

باشد که سال و قرن جدید برای من همان شگفتی را به همراه داشته باشد که دلم سالهاست می‌خواهدش...

الهی به امید تو.