1182...

1182 ساله شدی و خبری از 313 یارت نیست...نمیدانم در این سالها چه کشیده  ای... ظلمها و جورها دید ه ای و هیچکس نمیداند بر دل رئوفت چه گذشته...پیمانها با تو بستیم و پیمانها شکستیم...امثال مرا هم که بسیار دیده ای و از آنها نا امید شده ای ..سربار های مدعی را...

1182 عددی است که باید ما را از خجالت بُکُشد...در 1182 مین سالروز میلادت باید خون گریه کنیم که هنوز هم لایق آمدنت نیستیم...چه مقدار از این سالها حاصل گناهان ما بوده که بر عمر غیبتت افزوده؟ چقدر من ،در آن سهم دارم!؟

"1182" باید دائما در گوش ما زنگ بخورد که خشنود نباشیم از طولانی شدن غیبتت و به صبح نرسیدن این شب ظلمانی ...یا "الْعَلَمُ النُّورُ فِی طَخْیاءِ الدَّیْجُورِ"...

یا ضِیاءُ الْمُشْرِقُ ...رویای مرا می شناسی؟

رویای من آن صبح باران خورده ایست که طلوع میکند آرام از پس ابرهای مشرق امیدواری ...

*مشرق امیدواری* ...طلوع کن...طلوعی عالمگیر...

*مصادف با شب نیمه شعبان،این وبلاگ کوچک و تنها یک ساله شد...زین پس باید راه رفتنش بیاموزم که چهار دست و پا رفتن دیگر برایش جذابیتی ندارد...ایستادن را تجربه کرده و دیگر نمیخواهد به روزهای ناتوانی اش برگردد...ممنون از خبرهای خوبی که برایم فرستادی خدای خوبم...ممنون.