شام، پلو خورشت قیمه بود...

بچه های قد و نیم قد شامشان را خورده و با دست و دهانی خورشتی و سر و شکلی دیدنی به نوبت ایستاده بودند تا ببرمشان و یکی یکی دست و صورتشان را با آب و صابون بشورم...

خانمِ مسوول که یک جورایی مدیر مجموعه بود،گوشتهای باقی مانده از ظرف خورشت قیمه بچه ها را جدا میکرد و کنار میگذاشت برای وعده ی بعدی غذای آنها !

با بد اخلاقی بچه ها را به ترتیب از اتاق خارج میکرد و دست من می سپرد تا دست و صورتشان را آب بزنم...بد اخلاق بود و اخمو و منتظر یک بهانه تا بتوپد به بچه ها و تنبیه شان کند...

دوتا از دخترها را بر میدارم و میبرم کنار روشویی...صابون را به دستهای کوچکشان میمالم و بعد به دهانشان... به روشویی نزدیکشان میکنم و اول دستهایشان را میگیرم زیر آب و بعد دستم را پر از آب میکنم و به دهانشان میکشم و دماغشان را هم میگیرم ...کمی عجله میکنم تا بهانه دست خانم مدیر ندهم و بواسطه عجله ام لباس بچه ها خیس می شود...

یکی از دختر کوچولوها که روسری سفیدی به سرش دارد با ناراحتی میگوید: آروم خاله ! خیسم کردی...

و من که تمام حواسم پی آن خانم بد اخلاق است که دم به دقیقه در را باز میکند و با اخم سرک میکشد، به خودم می آیم و عذر خواهی میکنم: آخ ببخشید خاله...معذرت میخوام...

کارم که تمام می شود تندی آنها را بیرون می برم تا برای خوابیدن آماده شوند که متوجه میشوم خانم مدیر بچه ها رو توی حیاط و توی آن هوای سرد به صف مرتب کرده تا شعر بخوانند ! 

تمام بچه ها و مربی ها و منی که از کارهای این آدم سر در نمی آورم و دلم برای بچه ها کباب است بیرون ایستاده ایم و من ناچاراً گوشه ای مینشینم تا این مراسم مسخره ی قبل از خوابِ بچه ها تمام شود...

 

که خب این انتظار من زیاد طول نمی کشد و از خواب میپرم و این تراژدی غمناک، همینجا تمام می شود و خدا را شکر میکنم که خواب بود... !

همه سوژه های عجیب و غریب و داستانهایی که ذهنم در خواب روایت میکند به کنار، عاشق آن لحظاتی ام که دنیای خواب هر دفعه ابعاد جدیدی از خودم را به من نشان میدهد...ظرفیتها و رفتارهایی که هیچ وقت در واقعیت تجربه نکردم اما کاراکتر دنیای خوابم به خوبی از پس آنها بر می آید! در هر صورت مربی کودکان بهزیستی در عین تلخ بودن، تجربه واقعا شیرین و دلنشینی بود که به لطف خوابم تجربه اش کردم...ولی سیستم آن خانم تناردیه را هنوز نمیتوانم بفهمم !!!

  

 

 این لباسهای هم شکل،این شباهتهای لعنتی کافی است تا تنهایی و بی کسی تان را فریاد بزند... :(((