صبحِ باران خورده

کم کم اطراف علی بن ابی طالب خلوت شده بود، برای آن بود که آنجا حلوا خیرات نمی کردند.اطراف علی بن ابی طالب هر چه بود شهادت و اهانت بود، و یک مشت آدمهایی در آن دوران بودند-چنانچه الان هم هستند-که در یک فضای دو در سه فکر میکردند و اصلا آن افق وسیع نگاه علی بن ابیطالب به آینده و به همه بشریت را نداشتند. چون امیر المومنین فقط برای زمان خودش مبارزه نمی کرد، بلکه برای همه تاریخ و همه بشریت مبارزه می کرد. در روایت داریم که اگر به وصیت پیامبر در غدیر عمل شده بود و علی بن ابی طالب به موقع به ولایت رسیده بود، امروز سرنوشت کل بشر طور دیگری بود، سرنوشت کل مسلمانان طور دیگری بود. خب اینگونه آدمها هم بودند، کسانی که در فضای دو در سه بلکه تنگ تر فکر میکردند و اصلا فکر میکردند امیر المومنین برای قدرت و مقام مبارزه می کند. خود حضرت امیر فرمود اگر سکوت کنم میگویند ترسید، اگر داد بزنم میگویند دنبال قدرت است. همچنین فرمود از 16 سالگی تا کنون که بیش از 60 سال از عمرم میگذرد در جبهه و در خط مقدم درگیر هستم و برای برقراری احکام خدا و اجرای عدالت آنقدر سر نیزه و تیغ به سر و صورت من خورده که چهره ام عوض شده است. ایشان یک جانباز به تمام معنا بودند و زیر بار این همه فشارها و جنگهای روانی عمل می کردند. در یک چنین فضای خطیری است که علی بن ابی طالب کیفر خواستی علیه همه ظلمها چه از نوع آماتورش و چه از نوع حرفه ای اش صادر کردند و این کیفرخواست امیر المومنین علیه دستگاههای ظالم دیگر به پیشانی تاریخ حقوق سیاسی چسبیده و نمی شود جدایش کرد و قابل حذف از تاریخ نیست. میگویند مردان بزرگ در دوران غربت چنان ماهرانه سکوت میکنند که انگار زبان مادریشان سکوت بوده ولی امیر المومنین علاوه بر این مشکل دیگری هم داشت و آن اینکه حتی وقتی هم حرف میزد عده ای حرفهای ایشان را متوجه نمیشدند. آنها هیچ درکی از ایمان علوی نداشتند که میتواند کل جهان را اشباع و معمای بزرگ زندگی و مرگ را حل کند، یعنی ایمان امیرالمؤمنین را شیعیان واقعی او در آن دوران و در این دوران نمی فهمیدند. پس همه کسانی که با امام علی جنگیدند معاند بالفعل نبودند، عده معتنابهی از کسانی که با امیر المومنین جنگیدند آدمهای "بی تشخیص" و "صغیری" بودند و یا آدمهای "ضعیف النفسی" که حق و باطل را میفهمیدند ولی حاضر نبودند مسئولیت آن را بپذیرند چون افراد ضعیف منفعلند و این "انفعال" در واقع دندان لق خودشان است. انفعال از بیرون به آدم اصابت نمیکند، انفعال در درون آدمهای "مردد" متولد میشود همنجا تخم گذاری میکند و همانجا تکثیر میشود. 

علی و شهر بی آرمان_حسن رحیم پور ازغدی 

داشتم دفترم را ورق میزدم که به حاشیه نوشت های جالبی بر خوردم...اغلب در حین نوشتن،کاملا بی ربط به موضوع نوشته،به ذهنم میرسیدند. در حد یک واژه یا جمله. بعضی ها را واقعا بی اختیار نوشته ام،اصلا یادم نمی آید کی و کجا...بعضی از آنها برای یادداشت برداری، و بعضی هم ناخوداگاه با شنیدن یک واژه، جمله یا دیالوگی از تلویزیون... روی هم رفته مجموعه جالبی بوجود آمده : 

چخل و فلک میچخله( دیالوگ امیرضا کوچولو)، بدانید خدا با ماست، دور بزنید بنشینید راحت باشید(؟)،جمعهای نا آشنا مرا ذره ذره میبلعد،خانه پدری ام سرسبز بود و پر از دار و درخت، فوبیای ملخ،عبد الشیطان، عامل نارنجی، نسل سوم ویتنام، مستند فرزندان رنج، آهاااای! من همانم. حوالی درختهای سالخورده...زیر باران های ناگهان،زامبی مآبانه است حس تو،انین الواهنین،دستی بکش بر سر و روی واژه هایم، می شود کاری کرد یا نه؟، آهنگ سنتی و چشمه ی آب،پای رفتنم افلیج شده( دیالوگ فیلم مختار)، راه را که اشتباه بروی قربانی میشوی در تله ای که مال تو نیست( جایی خواندم)،رقیب قَدَر، علی و شهر بی آرمان( کتاب)،آنها به جای ما برای هم کتاب میخوانند، سعید صادقی( عکاس جنگ)، لباسهای مشکی ام بی تاب سینه زدن اند، کمکم کن پس،شرمنده امیر،اینک من همان که میخواستید،توب علینا اغفر لنا، یا عقل یا ایمان،پاپ ها، کاردینالها، انتخابات 96،سرم داره میترکه، نزار قبانی، حال نزارم، برنامه ششم توسعه، من حالم خوب نیست، غزال او ما یصیدونه او مالاحه سهم صیاد(یک شعر عربی)، عدالت در معماری و شهرسازی،نمونه بومی شده، بوی مداد رنگی،حسن و حسین طلبه شدند، پای تعهداتت بایست،آثار وضعی، آثار تکلیفی، هویت مجموعه ای از بایدها و نبایدهاست، کتاب هنجارها در سه کتاب مقدس،قُل موتوا بِغَیظکم، کن آی گیون بک؟ مای هازبند؟( فیلم)،روزِ بعد از مردن، دلش برای همه چیز تنگ شده بود،میدونی کیتی؛ مردا میتونن بدون عشق به زندگی ادامه بدن ولی ما زنها نه!(فیلم). 

*ذهن است یا بازار شام!؟ :|

فضای وبلاگ همیشه برایم دوست داشتنی بوده.

شاید از همان 19 سالگی که برای اولین بار با گوشی نوکیای جاوا و نت پیزوری اش، کم کم با وبلاگ های مختلف آشنا می شدم.آرشیوها از سال 80 به بعد بود...و من با تأخیر 8،9 ساله با فضایی خواستنی به اسم وبلاگ آشنا شده بودم. آن زمان فضاها خاص بود نویسنده ها خاص بودند و خاص می نوشتند...

مدتی گذشت تا تصمیم گرفتم وبلاگی برای خودم راه اندازی کنم. بالاخره چند سال پیش وقتی همه داشتند توی بلاگفا وبلاگ می ساختند من رفتم سراغ پرت ترین و عتیقه ترین سرویس دهنده ممکن به اسم رومفا! و اولین وبلاگم رو اونجا ساختم. دو سال در آن نوشتم و سپس به بیان آمدم و این وبلاگ را ساختم و حالا این هم دو ساله شده است... 

البته سن شناسنامه ایش تقریبا سه سال را نشان میدهد ولی خب همه جا سنش را کمتر میگوید! 

و خب این از آن جهت است که بعد از راه اندازی اش، نزدیک به یک سال چیزی در آن ننوشتم.نمی دانم شاید خیلی جدی نگرفته بودمش و هنوز نمی توانستم دست از قلم و کاغذ بر دارم.

هنوز هم گهگاهی که دستم به قلم و کاغذ نمی رود و دکمه های کیبورد حس بهتری به من میدهند، می آیم و اینجا می نویسم و گاهی هم که انگشت کوبیدن به دکمه های کیبورد احساسم را بیان نمیکند به قلم و کاغذ پناه میبرم و دائما بین این دو در جریانم... 

مهم نیست کجا و چگونه، صفحه وبلاگ یا صفحه کاغذ، دکمه های کیبورد یا جوهر خودکار، مهم حس خوب نوشتن و آرامش پس از آن است... افسون و جادوی واژه ها که هر لحظه شگفتی می آفرینند و در تردستی همانندی ندارند...

*و اما،و اما، واما بعد! مفتخرم که به سمع و نظرتان برسانم که یک تنه و با صبر و حوصله ای مثال زدنی همه هفتاد ستاره هاتان را یکی یکی ترکاندم! الان بروید سر بزنید با سقف فرو ریخته وبلاگتان روبرو می شوید...جدا دنبال کننده ای مثل من مایه مباهات است! :\

*داشتم از در خانه  بیرون می آمدم که یک دختر بچه سه ساله با موهای فر و پیراهن پسرانه و شلوار، روبروی خانه مان ایستاده بود و با خودش حرف میزد. 

به شدت خواستنی و بامزه... وقتی دیدمش لبخند زدم و به رسم عادت همیشگی ام در مواجه با بچه ها به او گفتم: کوچووولوووو! =)) 

صاف زل زد توی چشمام و گفت: اسمم رقیه است! -_-

قشنگ لحنش جوری بود که انگار میگفت من اسم دارم و ضمنا کوچولو خودتی! 

هیچی دیگه با لبخند حفظ ظاهر کردم و گفتم: اسمت رقیه است؟ خوبی عزیزم؟ ^_^

همچنان خشک و جدی فرمود: آره! -_-

راهم را کشیدم و رفتم تا بیشتر از این ضایعم نکرده بود.... =\

مردم! یادتان می آید!؟ 

یادتان می آید نویسنده این وبلاگ را؟ 

راستش را بخواهید حافظه من نیز دچار مشکل شده و چیز زیادی بخاطر نمی آورم، ( عاقاااا 70 وبلاگ بروز شده با حداقل هر کدام ده، پانزده پست خوانده نشده !!! نه نه نه، من چیزی یادم نمی آید!)

لیکن، اگر از حق خود مبنی بر خوانده شدن پستهای اخیر وبلاگتان توسط منِ دنبال کننده بگذرید،به برگشتن حافظه ام کمک شایانی میکنید.ماه رمضان است و ماه گذشت و حصول ثواب و تمرین خوبی هاست! میدانم که فرصت را از دست نمیدهید و در انصراف از یارانه تا...چیز، انصراف و گذشتن از حقتان از یکدیگر پیشی میگیرید! و السابقون السابقون! علی برکه الله.. ببینم چه میکنید! 

حالا دور از شوخی، در ماه رمضان کمی گزیده کارتر شوید!.نگران افت قند و فشار و غش و ضعفتان هستم! -_-

رمضان کریم