صبحِ باران خورده

... رویای من آن صبح باران خورده ایست که طلوع میکند آرام از پس ابرهای مشرق امیدواری ...

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود...گاهی تمام حادثه از دست می رود...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۲۵ | ۲۳:۴۳ | تبارک منصوری

متن غریبی ست... +

سال غریبی ست.... 

روزگار غریبی ست... 

دوست داشتنی ترین آهنگهای خواننده مورد علاقه ام، سروده های تو بود... روحت شاد دکترِ دوست داشتنیِ شاعر...

بتمن ِ بی خاصیت...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۲۳ | ۲۱:۳۱ | تبارک منصوری

دیروز یک متن کوتاه در وصف اسفند و حال و هوای قشنگش نوشتم ،و امروز،همین که خواستم منتشرش کنم،با گرد و غباری مواجه شدم که هر چه درخشندگی و آب و رنگ و حس و حال خوب بود را خاکستری کرده و مثل یک هیولای چند سر بالای سرم در حال دوران بود و متن احساسی ام را برداشته و هر و هر به آن میخندید...من هر لحظه منتظر سر رسیدن یک بتمن با شنل سبز رنگ بودم(سبز نماد طبیعت و سلامتی است!) تا بیاید و این ضد قهرمان را بترکاند و بعد شنل سبز لیمویی با رگه های آبی اش(برای جلوگیری از سوءتفاهم!) را بتکاند و بعد همانطور که در هوا معلق است، لبه ی کلاه علفی اش را پایین بکشد و بگوید: روز خوبی داشته باشید مادمازل...! و دور بزند و با سرعت غیب شود و من هم...چی؟دهانم باز است و چشمهایم به شکل قلب؟؟؟ نخیر! دیگر این ژستها تکراری و لوث شده ،زیر لب میگویم: مادمازل عمه اته! من یک قهرمان ایرانی میخواستم نه خارجی!حداقل اون یک "یا الله" میگه تا روسری سرم کنم!

و او از همان دور دستها با صدای انکر الاصواتش میگوید:شرمندتم!قهرمان ایرانی که بتونه گرد و غبار رو مهار کنه و شاخ این هیولا رو بشکنه سراغ ندارم! پس مثل یک دختر خوب تشکر کن و برو  پی کارت!

تشکر نمیکنم و از خیالاتم بیرون می آیم و منتظر می شوم تا روز به پایان برسد و این هیولا خودش خسته شده و برود و بعد خیلی سنگین میروم سراغ جارو و دستمال تا بقایای این هیولای بی ریخت و قواره را از سر و روی خانه بزدایم! منت بتمن خارجی و ایرانی را هم نمیکشم!

*خانه تکانی،اینجا، عملاً معنایی ندارد و یک جور خود را ریشخند کردن است...امروز که همه چیز را تمیز کرده،شسته، و برق انداخته ای، فردا به اندازه یک سال خاک می نشیند روی سر و صورت خانه ات... :|

کار به جایی رسیده که امیرضای 3 سال و نیمه به آسمان که نگاه میکند میگوید : 

هوا رو نگاه! ارتشی شده!!! مثل شلوارم!!!! :)))))

 

 

"تصویر یافت نشد!!!"

 

الله یا دیره هلی، یل ماکو مِثِلچ دیره...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۷ | ۰۰:۲۰ | تبارک منصوری

نوبتی هم که باشد نوبت زبان شیرین عربی اهوازی است ! بروید کنار که با دشداشه و عگال آمده ام :)))))

چالش زبان مادری  خیلی به نظرم جذاب و جالب بود ،به همین خاطر تصمیم گرفتم به زبان مادری،زبان عربیِ عزیزم صحبت کنم و خوشحالم از اینکه فرصتی دست داده تا با زبان و گویش های جذاب و فوق العاده همدیگر آشناتر شویم... تشکر از جناب آقا گل.

البته زبان عربی ما مثل زبان فارسی،هم عامیانه دارد و هم نوشتاری...زبان نوشتاری و رسمی را معمولا در مکالمات روزمره مان استفاده نمیکنیم و بیشتر در مراسم های رسمی و برنامه های تلوزیونی استفاده میشود...این گویشی که من استفاده کردم،همان عامیانه و روزمره است...از حیث شباهت هم به زبان عراقی شباهت بیشتری دارد تا دیگر زبانهای عربی دنیا...

و این هم برگردان حکایت سعدی به زبان عربی اهوازی:

مِناک ما مِناک...

فَرِد رَیال شاعر راح عند رئیس الحرامیه او شَعَر اِبَوصفه شِعِر : اِنته هِیچ و اِنته هِیچ،اِنته فلان و اِنته فِلتان...

رئیس الحرامیه گَلهُم: نَزعوا اِهدوما او شِحتوا بارا بالبَرِد...اِلچلاب لَزَنه او راد یآخِذلَه حیارا حَتیَ یِشحَتهِن.بَس اِلگاع چانَت ساکه ثَلِج او ما گِدَر.گال: شوف شوف شوف! هَذول بَعَد یاهوم!؟سادین اِلحیار او حالین اِلچلاب!

رئیس الحرامیه چان گاعِد بِلدار او سِمَعه! گام یضحَک و گَلَه:

شِنهو اترید منی؟ اُطلُب!

اِلشاعر گَلَه: لو اترید اِتسَویی زِنییه،رَجِع اِهدومی علیه...اِنته بَس لا اِتسویی شر! ما اَرید زِنیتَک!

رئیس الحرامیه اِنکسَر خاطره علیه او گلهُم ایرجعوله اِهدومه او یطونه اِفلوس او مَلابِس قابله...او السالفه خَلِصَت! (همان قصه ما به سر رسیده!)

*عنوان یک شعر قدیمی عربی است به این معنی: چه زیبایی ای دیار اجدادم،ای که همانند تو دیار دیگری ندیده ام.... 

و اینک بشنوید! ^_^

و دوربینی که دنیا را سیاه و سفید می بیند چون عکاس مرده است...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۵ | ۱۷:۵۷ | تبارک منصوری

به طور اتفاقی خبر درگذشت آیدین روشن ضمیر،عکاس مطبوعات رو در یکی از وبلاگها و پس از آن در خبر گزاریها خواندم...

کنجکاو شدم...نمیدانم، شاید در مرگ یک عکاس،و بسته شدن پرونده خودش و عکسهایش دنبال تفاوتی میگشتم...

کمی درباره اش خواندم و نمونه عکسهایش را دیدم...آخرین توییتش مربوط به 1 روز قبل از فوتش بود...

عکسی از یک ظرف حاوی مقداری خشکبار... توضیح عکس هم:

"روایت داریم مصرف خشکبار هر روز در وعده های غذایی گنجانده بشه..... حتمن خوبه که می گن چی بگم ؟ ما هم تبعیت کردیم و خوردیم پ.ن: بی خبر در زد و هم سر زده از راه رسید غافل از آنکه کسی منتظرش در منِ بی چاره نبود .... باران" یک روز پیش

این یک روز پیش کم کم میشود دو روز...کم کم سه روز...ده روز...چند ماه...چند سال...همیشه می مانند اما دیگر به روز نمی شوند...گرد و غبار زمان به رویشان پاشیده میشود و این روزانه ها و این عکسها و حس و حالی که در هر کدامشان بود،یک جایی دفن شده اند....

به عکسهایش،به آثارش نگاه میکردم...به حس و ذوق و جان و نفسی که پشت هر عکسش،قطعا وجود داشت ولی حالا انگار،فضای درون عکسها سالهاست که متروکه است و غربت عجیبی است که موج میزند...

نمیدانم ولی گمان میکنم مرگ یک عکاس با همه فرق میکند...چرا که گوشه ای از طبیعت و آسمان و پرنده ها و حتی آدمهایی که از پشت لنز دوربینش،یک روزی،یک جایی ،ثبت شده بودند،یکباره رنگ میبازند...عکسها جان دارند و به عکاسشان وفادار...آنها،به همراه خالقشان می میرند...

*حوصله داشتید برای شادی روحش فاتحه ای بخوانید... تشکر.

 

 

 

 

صبحِ باران خورده
about us



*اینجا مثل یک شهر بازی آرام و خلوت می ماند برای شیطنت و شلوغی واژه های پراکنده در ذهنم،که همه ی آرام و قرارشان بر هم زدن آرامش من است...واژه هایی که مرا مجبور می کنند به درگیری های ذهنی و کشف ناشناخته ها...