صبحِ باران خورده

... رویای من آن صبح باران خورده ایست که طلوع میکند آرام از پس ابرهای مشرق امیدواری ...

قلمم راست بایست،واژه ها گوش به فرمان قلم،همگی نظم بگیرید مودب باشید،صاحب شعر عزیزی ست به نام پدر...(با اندکی تصرف!)

+ ۱۳۹۶/۱/۲۲ | ۲۱:۵۵ | تبارک منصوری

 

 

 

 

 

 

 مجددا عیدتان مبارک...! :))) (اینطوری پیش بره احتمالا فقط در اعیاد آفتابی میشم !!)

 

تولده عید شما مبارک :)

+ ۱۳۹۶/۱/۹ | ۱۷:۳۷ | تبارک منصوری

صدای مرا از فروردین سال 96 می شنوید... 

هوا ابری است و پر از حس و حال و عطر و بوی خوش ...میبینم، میشنوم، میبویم، زنده ام و فرصت زندگی دارم...می شد در همان لحظات پایانی سال گذشته از قافله زمان جدا شوم و به خاطره ها بپیوندم اما هستم و پا به پای جریان زندگی در جریانم و الهی شکر... یاد و خاطره درگذشتگان سال گذشته گرامی و روحشان شاد... 

در حالی به سال جدید پا گذاشتم که می توانستم به خودم در سال گذشته کمی مفتخر شوم... البته فقط کمی. از پس یک کار نسبتا سخت برآمدم. و دو کاری که به آن علاقه مند بودم را دنبال کردم... اما در کنار اینها کارنکرده هم دارم... کتابهایی که تمام نکرده ام را با خودم به سال جدید آوردم و این حس خوبی ندارد... یک کار نیمه تمام...چند تصمیم نیمه تمام و شرم آورتر ازهمه آنها ستاره های از پارسال روشن مانده در صفحه مدیریتم هستند که فرصت نکردم خاموششان کنم و پستهای سال پیش دوستان را باید یک به یک بخوانم که همانا وبلاگهای دنبال شده حق الناسی است که بر گردنم افکنده دوست! 

عیدتان با تاخیر خجالت آوری مبارک،و امیدوارم سال قشنگ و خاطره انگیزی داشته باشید و به تمام اهداف و چشم اندازهایتان برسید و دعا کنید که من هم در این سال بتوانم مهم ترین تصمیمم را عملی کنم...در حق هم دعا کنیم...

*گزارشگر می پرسد: آرزوتون در سال جدید چیه؟

پاسخ می دهند: سلامتی، شفای بیماران، آرامش و صلح، وضعیت اقتصادی خوب،خبرهای خوش،شادی... همه اینها گفته می شود اما پدید آورنده تمام اینها را کسی آرزو نمی کند! 

خدایا! دستی برسان... 

 

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود...گاهی تمام حادثه از دست می رود...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۲۵ | ۲۳:۴۳ | تبارک منصوری

متن غریبی ست... +

سال غریبی ست.... 

روزگار غریبی ست... 

دوست داشتنی ترین آهنگهای خواننده مورد علاقه ام، سروده های تو بود... روحت شاد دکترِ دوست داشتنیِ شاعر...

بتمن ِ بی خاصیت...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۲۳ | ۲۱:۳۱ | تبارک منصوری

دیروز یک متن کوتاه در وصف اسفند و حال و هوای قشنگش نوشتم ،و امروز،همین که خواستم منتشرش کنم،با گرد و غباری مواجه شدم که هر چه درخشندگی و آب و رنگ و حس و حال خوب بود را خاکستری کرده و مثل یک هیولای چند سر بالای سرم در حال دوران بود و متن احساسی ام را برداشته و هر و هر به آن میخندید...من هر لحظه منتظر سر رسیدن یک بتمن با شنل سبز رنگ بودم(سبز نماد طبیعت و سلامتی است!) تا بیاید و این ضد قهرمان را بترکاند و بعد شنل سبز لیمویی با رگه های آبی اش(برای جلوگیری از سوءتفاهم!) را بتکاند و بعد همانطور که در هوا معلق است، لبه ی کلاه علفی اش را پایین بکشد و بگوید: روز خوبی داشته باشید مادمازل...! و دور بزند و با سرعت غیب شود و من هم...چی؟دهانم باز است و چشمهایم به شکل قلب؟؟؟ نخیر! دیگر این ژستها تکراری و لوث شده ،زیر لب میگویم: مادمازل عمه اته! من یک قهرمان ایرانی میخواستم نه خارجی!حداقل اون یک "یا الله" میگه تا روسری سرم کنم!

و او از همان دور دستها با صدای انکر الاصواتش میگوید:شرمندتم!قهرمان ایرانی که بتونه گرد و غبار رو مهار کنه و شاخ این هیولا رو بشکنه سراغ ندارم! پس مثل یک دختر خوب تشکر کن و برو  پی کارت!

تشکر نمیکنم و از خیالاتم بیرون می آیم و منتظر می شوم تا روز به پایان برسد و این هیولا خودش خسته شده و برود و بعد خیلی سنگین میروم سراغ جارو و دستمال تا بقایای این هیولای بی ریخت و قواره را از سر و روی خانه بزدایم! منت بتمن خارجی و ایرانی را هم نمیکشم!

*خانه تکانی،اینجا، عملاً معنایی ندارد و یک جور خود را ریشخند کردن است...امروز که همه چیز را تمیز کرده،شسته، و برق انداخته ای، فردا به اندازه یک سال خاک می نشیند روی سر و صورت خانه ات... :|

کار به جایی رسیده که امیرضای 3 سال و نیمه به آسمان که نگاه میکند میگوید : 

هوا رو نگاه! ارتشی شده!!! مثل شلوارم!!!! :)))))

 

 

"تصویر یافت نشد!!!"

 

الله یا دیره هلی، یل ماکو مِثِلچ دیره...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۷ | ۰۰:۲۰ | تبارک منصوری

نوبتی هم که باشد نوبت زبان شیرین عربی اهوازی است ! بروید کنار که با دشداشه و عگال آمده ام :)))))

چالش زبان مادری  خیلی به نظرم جذاب و جالب بود ،به همین خاطر تصمیم گرفتم به زبان مادری،زبان عربیِ عزیزم صحبت کنم و خوشحالم از اینکه فرصتی دست داده تا با زبان و گویش های جذاب و فوق العاده همدیگر آشناتر شویم... تشکر از جناب آقا گل.

البته زبان عربی ما مثل زبان فارسی،هم عامیانه دارد و هم نوشتاری...زبان نوشتاری و رسمی را معمولا در مکالمات روزمره مان استفاده نمیکنیم و بیشتر در مراسم های رسمی و برنامه های تلوزیونی استفاده میشود...این گویشی که من استفاده کردم،همان عامیانه و روزمره است...از حیث شباهت هم به زبان عراقی شباهت بیشتری دارد تا دیگر زبانهای عربی دنیا...

و این هم برگردان حکایت سعدی به زبان عربی اهوازی:

مِناک ما مِناک...

فَرِد رَیال شاعر راح عند رئیس الحرامیه او شَعَر اِبَوصفه شِعِر : اِنته هِیچ و اِنته هِیچ،اِنته فلان و اِنته فِلتان...

رئیس الحرامیه گَلهُم: نَزعوا اِهدوما او شِحتوا بارا بالبَرِد...اِلچلاب لَزَنه او راد یآخِذلَه حیارا حَتیَ یِشحَتهِن.بَس اِلگاع چانَت ساکه ثَلِج او ما گِدَر.گال: شوف شوف شوف! هَذول بَعَد یاهوم!؟سادین اِلحیار او حالین اِلچلاب!

رئیس الحرامیه چان گاعِد بِلدار او سِمَعه! گام یضحَک و گَلَه:

شِنهو اترید منی؟ اُطلُب!

اِلشاعر گَلَه: لو اترید اِتسَویی زِنییه،رَجِع اِهدومی علیه...اِنته بَس لا اِتسویی شر! ما اَرید زِنیتَک!

رئیس الحرامیه اِنکسَر خاطره علیه او گلهُم ایرجعوله اِهدومه او یطونه اِفلوس او مَلابِس قابله...او السالفه خَلِصَت! (همان قصه ما به سر رسیده!)

*عنوان یک شعر قدیمی عربی است به این معنی: چه زیبایی ای دیار اجدادم،ای که همانند تو دیار دیگری ندیده ام.... 

و اینک بشنوید! ^_^

و دوربینی که دنیا را سیاه و سفید می بیند چون عکاس مرده است...

+ ۱۳۹۵/۱۲/۵ | ۱۷:۵۷ | تبارک منصوری

به طور اتفاقی خبر درگذشت آیدین روشن ضمیر،عکاس مطبوعات رو در یکی از وبلاگها و پس از آن در خبر گزاریها خواندم...

کنجکاو شدم...نمیدانم، شاید در مرگ یک عکاس،و بسته شدن پرونده خودش و عکسهایش دنبال تفاوتی میگشتم...

کمی درباره اش خواندم و نمونه عکسهایش را دیدم...آخرین توییتش مربوط به 1 روز قبل از فوتش بود...

عکسی از یک ظرف حاوی مقداری خشکبار... توضیح عکس هم:

"روایت داریم مصرف خشکبار هر روز در وعده های غذایی گنجانده بشه..... حتمن خوبه که می گن چی بگم ؟ ما هم تبعیت کردیم و خوردیم پ.ن: بی خبر در زد و هم سر زده از راه رسید غافل از آنکه کسی منتظرش در منِ بی چاره نبود .... باران" یک روز پیش

این یک روز پیش کم کم میشود دو روز...کم کم سه روز...ده روز...چند ماه...چند سال...همیشه می مانند اما دیگر به روز نمی شوند...گرد و غبار زمان به رویشان پاشیده میشود و این روزانه ها و این عکسها و حس و حالی که در هر کدامشان بود،یک جایی دفن شده اند....

به عکسهایش،به آثارش نگاه میکردم...به حس و ذوق و جان و نفسی که پشت هر عکسش،قطعا وجود داشت ولی حالا انگار،فضای درون عکسها سالهاست که متروکه است و غربت عجیبی است که موج میزند...

نمیدانم ولی گمان میکنم مرگ یک عکاس با همه فرق میکند...چرا که گوشه ای از طبیعت و آسمان و پرنده ها و حتی آدمهایی که از پشت لنز دوربینش،یک روزی،یک جایی ،ثبت شده بودند،یکباره رنگ میبازند...عکسها جان دارند و به عکاسشان وفادار...آنها،به همراه خالقشان می میرند...

*حوصله داشتید برای شادی روحش فاتحه ای بخوانید... تشکر.

 

 

 

 

برق که نباشد عقل در عذاب است... !

+ ۱۳۹۵/۱۱/۲۳ | ۲۲:۳۵ | تبارک منصوری

شنبه،23 بهمن ماه،از ساعت 3 بامداد برق قطع شده و این شروع روز من است:

صبحانه را در فضای نسبتاً تاریک خوردن و همسر را راهی کردن،تصمیم گیری برای ناهار و قصد خرید گوشت چرخ کرده جهت پخت عدس پلو با گوشت،به علت نبود برق دستگاهها از کار افتاده و عملاً گوشت چرخ کرده ای در بازار نیست،تدارک یک غذای دیگر برای ناهار، انتظار برای برگشتن همسر در تاریکی فضای خانه و نبود تلوزیون و اینترنت،شروع به نوشتن در دفتر،بی حوصله،ارتباط با دنیا قطع،زندان سونا،نقطه ی صفر مرزی!!(در جمله آخر لول صدا کمی بالا میرود!)،بعد از سپری شدن 4 ساعت، برگشتن همسر از سر کار و پیشنهاد اینکه ناهار را در هال میل کنیم به دلیل نوری که از حیاط خانه به داخل میتابد،ماهی های آکواریوم به شدت اکسیژن لازم شده اند و حتی غذایی که برایشان ریخته ام را نمیخورند و دائم به سطح آب می آیند تا اکسیژنی دریافت کنند،ناهار را خورده و پس از کمی لیچار بارِ مسوولین کردن و با حالت دیالوگ ماندگار گونه ای،"خوزستان همیشه مظلوم است" را بهم دیگر پاس کردن،بساط ناهار را جمع کرده و کمی زیر نور آفتاب مینشینم و به دو جوجه اردک کاکل داری که همسرم به تازگی آنها را خریده و کلی دلم برایشان ضعف میرود ، غذا میدهم... تابیدن گرمای مطبوع آفتاب به کله ام باب فلسفه بافی را به رویم باز میکند و به فلسفه خورشید و کهکشان و نور و گرما فکر میکنم و به این می اندیشم که چرا طبیعت وجودی گربه این اجازه را به او نمیدهد که بفهمد من از حمله کردنش میترسم و او این ترس را درک کند و همین حالا بیاید و مثل یک ببر وحشی بخواهد به من حمله کند و پنجه بکشد و جوجه اردکها را از چنگم دربیاورد و خب متاسفم که هیجان ماجرا بواسطه ترس من،به این مرحله کشیده نمیشود و من زود پا به فرار میگذارم و او با خیالی آسوده جوجه ها را نوش جان می کند... قبل از اینکه نظم طبیعت را بر هم بزنم، از افکار و تزهای خنده دارم دست برمیدارم و خدا را شکر میکنم بابت نعمت برق که تا حدودی باعث شده من مشغول باشم و در افکار خودم غرق نشوم و فلسفه نبافم، بلند می شوم و پس از کمی چرت و پرت نوشتن در دفترم،احساس خواب آلودگی میکنم و پس از 12 ساعت نبود برق،به خواب میروم...

و خیلی طبیعی است که ترکشهای این روز سخت،به دنیای خوابم هم اثر کند و باعث شود که خواب خنده دار و شگفت انگیزی ببینم: 

در عالم خواب هم برقی در کار نیست و من با زندگی مختل شده و آشفته ای روبرو هستم ...دمای هوا در سرمای زمستان به 60 درجه رسیده و شرایط بغرنجی برای خوزستانیها بوجود آمده...من، مثل کره در حال آب شدنم و به زمین و زمان بد میگویم که مگر ما خوزستانیها،کم در تابستان گرما و عذاب میکشیم که حالا در زمستان دما باید به 60 درجه برسد؟

نصف شب،در تاریکی مطلق و در آن جهنم 60 درجه ای، گوشی همراهم را چک میکنم و کمی در فضای مجازی میچرخم تا این شرایط عذاب آور هر چه زودتر تمام شود...در حین وب گردی متوجه میشوم این وبلاگ،که در واقعیت 4،5 بار بیشتر آن را نخوانده ام چنین نوشته:

دمای هوای اهواز توی این سرمای زمستون به 60 درجه رسیده...چقدر هیجان انگیز و از نظر من خیلی فوق العاده است !

گره ای در ابروانم می افتد و همراه با یک پوووووف بلند بالا و در حالیکه از مظلومیت خوزستان به تنگ آمده ام،نظری پای پستش میگذارم با این مضمون:

ما خوزستانیها به اندازه ی کافی توی فصل تابستون عذاب میکشیم و حالا که میخوایم از سرمای زمستون لذت ببریم شرایط اینجوری شده...خب کجاش هیجان انگیزه که تو اینقدر داری لذت میبری!؟

میگوید: از نظر من که فوق العاده است.! ^_^

می گویم : این حرفو نزن! من الان دارم تو این جهنم دست و پا میزنم پس من بهتر این شرایط رو میفهمم و از نظر من به هیچ وجه فوق العاده نیست! -_-

می گوید: چرا از نظر من فوق العاده است...! ^_^

میگویم: اصلا فوق العاده نیست! :|

میگوید: چرا، فوق العاده است...! ^_^

دیدم دست بردار نیست و انگار صدایش اکو دارد که هی فوق العاده فوق العاده میکند،اعصابم هم به شدت بهم ریخته بود و از طرفی احساس گرسنگی میکردم ،نصف شبی بلند شدم که چیزی برای خودم درست کنم...البته این حرکت متاثر از رفتارهای اوینار است و نصف شب غذا خوردنهایش یک بد آموزی است که روی من هم تاثیر گذاشته بود :)

دوتا تخم مرغ برداشتم و در حین شکستن متوجه شدم خراب هستند...در عین خراب بودنشان آنها را در تابه هم میزدم و زیر لب غر میزدم که: بیا! این هم از تخم مرغ! بعد انتظار دارند در چنین شرایطی به کمال هم برسیم!!!

حالا اینکه کمال چه ربطی به این شرایط و تخم مرغ فاسد دارد و اصلا روی صحبتم با چه کسانی بود را خودم هم درست نفهمیدم،فقط خدا را شکر میکنم که قبل از نوش جان کردن آن تخم مرغهای تهوع آور از خواب بیدار شدم وگرنه شک ندارم که بُعد دیگرم در خواب،به قیمت رسیدن به کمال هم که شده آن تخم مرغ ها را به خوردم میداد ! 

 

 

گاهی به آسمان نگاه کن...

+ ۱۳۹۵/۱۱/۱۳ | ۲۲:۰۵ | تبارک منصوری

نگاهم پایین بود و مشغولِ کاری بودم...یک لحظه،بی هوا سرم را بالا بردم و به آسمان نگاه کردم...

در هوای نیمه ابری و دلچسب عصرگاهی، یک تکه ابر سفید شبیه کیک خامه ای و چند لایه،به طرز هنرمندانه ای روی هم چیده شده و یک ابر لایه لایه و تپلِ بامزه ای شکل گرفته بود...

با دیدنش لبخند زدم و با خودم گفتم: خدایا،حیف این همه زیبایی نیست که لحظه به لحظه رونمایی میشوند و چشمهای حواس پرتمان، بواسطه مشغله ها از دیدنشان محرومند؟ حیف این همه ذوق و زیبایی نیست؟

جواب خودم را دادم؛همان لحظه...

"زیبایی ها را آفریده تا بر حسب اتفاق، بنده ای چون تو سرش را به طرف آسمان بگیرد و آن زیبایی را ببیند...و سپس نا خودآگاه زیر لب سبحان اللهی بگوید.خب، این همه ی آن نتیجه دلخواه است."

تو به راحتی او را یاد کردی...صدایش زدی...حسش کردی...لابه لای آن همه حواس پرتی و دل مشغولی...

همینها برای او کافی است...

و من آخرین بنده ی برخوردار از این همه زیبایی نیستم...زمانی که چشم از آسمان بگیرم زیبایی دیگری ظاهر میشود...اما این بار دیگر سهم من نیست...سهم دو چشم و زبان دیگری است که ببیند و بگوید: سبحان الله...

و به همین ترتیب...

 

 

 

عازم سفرم، به سوی مقصدی ناشناخته...

+ ۱۳۹۵/۱۱/۱۲ | ۱۴:۴۶ | تبارک منصوری

حالتی هست بین خواب و بیداری،دقیقا بین این دو،زمانی که هنوز بر بلندای بیداری و هوشیاری ایستاده ای اما کم کم افق پیش رویت در هاله ای از مه فرو میرود و پاهایت آرام آرام به سمت سرازیریِ دنیای خواب سُر می خورند...ولی قبل از اینکه سُر خوردنت شدت بگیرد،انگار کسی دست تو را محکم می گیرد و به طرف بیداری می کشد...لحظه طلایی مورد نظر من همان سر خوردنهای آرام و چند صدم ثانیه ای است که برای لحظاتی فوق العاده کوتاه در دنیای خواب تجربه میکنم و سپس بر میگردم...این لحظه ی شگفت انگیز به نظر من هوشیارانه ترین حالت انسان است و لحظه ای است که مکنونات ذهنی به طرز عجیبی خودشان را نشان میدهند...اسمها،مکانها و کلمات فراموش شده در این حالتِ به خصوص،دوباره به یاد آورده می شوند...

کافیست که اسم کسی را فراموش کرده باشم...اسم فیلمی،شخصیتی،دیالوگی،واژه ای.و برای به یاد آوردنش تا سر حد جنون زور زده و یادم نیامده باشد.در این صورت تنها راه نجات من همان حالتی است که به آن اشاره کردم...و کافیست که قبل از تجربه کردن این حالت به چیزی که فراموشم شده فکر کرده باشم...انگار که ذهنم روی یک تخته کوچک کلمه مورد نظر را می نویسد و تخته را به طرفم می چرخاند. اگر خوش شانس باشم و همان لحظه از آن حالت خارج شوم و به خواب نروم،کلمه مورد نظر را می بینم و به یاد می آورم اما اگر نتوانم برگردم و به سُر خوردنم ادامه دهم،به سمت دالان خواب پیش میروم و دیگر آن را نه می بینم و نه به یاد می آورم...

به نظرم با قدری تمرین و تمرکز،حتی میتوان خاطرات کودکی را هم به یاد آورد...

هنوز هم معتقدم دنیای خواب و خیال به اندازه ی این دنیای حقیقی پیچیده و شگفت انگیز است بلکه بیشتر... و مدتی است به سرم زده  بار و بندیلم را ببندم و بروم آنجا زندگی کنم...البته هنوز راه ورودش را پیدا نکرده ام برای همین میخواهم باقی عمرم را صرف رمز گشایی اش کنم...یا خوش اقبال خواهم بود و مانند یوری گاگارین،حس اولین مسافر را خواهم داشت و یا اینکه مانند مثلث برمودا،وهم انگیز و رمز آلود مرا به کام خود میکشد و هیچ اثری از من باقی نمیگذارد...

 

 

 

 

کنجِ دنج....

+ ۱۳۹۵/۱۱/۵ | ۱۷:۲۶ | تبارک منصوری

داشتم کفشم را برمیداشتم که متوجه شدم یک موجود کوچولوی با نمک درونش جا خوش کرده...

شروع کردم چیلیک چیلیک ازش عکس گرفتن... اون هم با ژست خاصی سر جایش نشسته بود و تکان نمیخورد...احتمالا از آن عشق عکسها بود !

 

 

 

 

که البته بعدش با تشخیص همسرم معلوم شد چیز مسمومی نوش جان کرده و در حالت احتضار بود!  به هر حال کنج کفشم انگار،جای دنجی برای جان دادنش بود...

 

صبحِ باران خورده
about us



*اینجا مثل یک شهر بازی آرام و خلوت می ماند برای شیطنت و شلوغی واژه های پراکنده در ذهنم،که همه ی آرام و قرارشان بر هم زدن آرامش من است...واژه هایی که مرا مجبور می کنند به درگیری های ذهنی و کشف ناشناخته ها...